"S.O.S"

Amy’s POV:

- Poczekaj! Nie trzaskaj od razu drzwiami! Pozwól mi się wytłumaczyć i złożyć Ci życzenia, proszę – mężczyzna starał się mnie powstrzymać. Stałam jak sparaliżowana – Amy, tęsknie za Tobą i chciałbym…

- W dupie mam czego być chciał! – przerwałam mu odzyskując mowę- Możesz sobie wsadzić w dupę te kwiatki, życzenia i kolejne kłamstwa tym razem odświętnie zapakowane! Spierdalaj bo zawołam chłopaków!

- Rozumiem, że sobie na to zasłużyłem, ale może moglibyśmy…

- Nie, nie moglibyśmy! – trzasnęłam mu drzwiami przed nosem i osunęłam się po nich na podłogę. Łzy zaczęły płynąć po moich policzkach. Teoretycznie przestałam go kochać w dniu w którym dowiedziałam się jak mnie przez tyle czasu traktował, ale dalej potrafił mnie wyprowadzić z równowagi i doprowadzić do płaczu.

- Kto to był? Co się stało? – zaniepokojony Nick przykucnął obok mnie odgarniając mi niesforne kosmyki z twarzy.

- To był Tom – szepnęłam.

- Skurwysyn ma czelność się tu pokazywać i…

- Nick, wystarczy – Jasmine pojawiła się nagle koło nas – zajmij się chwilę gośćmi, proszę.

Chłopak posłał jej urażone spojrzenie, ale posłusznie wstał i zniknął w pokoju. Przyjaciółka usiadła obok obejmując mnie ramieniem. Oparłam o nie głowę i wdychałam jej słodko-kojący zapach perfum.

- Zaraz powiem gościom, że koniec imprezy. Domyślam się, że nastrój prysł – szepnęła głaszcząc mnie po włosach.

- Przykro mi, Jas. Świetnie to wszystko zaplanowałaś i urządziłaś a przez tego dupka…

- Nie przejmuj się. O imprezie i tak długo będzie głośno – mrugnęła do mnie podnosząc się z podłogi – Idź się połóż lepiej.

Posłusznie poszłam do swojej sypialni. Z ulgą zsunęłam z nóg wysokie szpilki i pozbyłam się ciężkiej biżuterii. Nie chciało mi się spać. Wiecie jak to jest, kiedy kładziecie się do łóżka i nagle dopadają Was wszystkie myśli, które tak starannie w ciągu dnia od siebie odpychaliście?! Wolałam tego uniknąć, a w każdym razie odwlec w czasie. Siadając na łóżku zobaczyłam zostawioną tu wcześniej karteczkę. Pod wpływem impulsu wystukałam szybko sms’a i wysłałam na zapisany na papierze numer. Nie musiałam długo czekać na odpowiedź.

Justin’s POV:

Siedziałem za ogromnym mahoniowym biurkiem. Widok nigdy nie śpiącego miasta rozciągał się za ogromnym oknem pełniącym rolę jednej ze ścian mojego biura. Uwielbiałem wieczorami wpatrywać się w tętniące życiem, mieniące się wszystkimi kolorami tłoczne ulice. Zdarzało mi się zostawać tu po godzinach tylko po to, żeby w spokoju pomyśleć. Wyznawałem zasadę, jak wielu w tej branży, że spraw biznesowych i życia prywatnego się nie łączy. Dzisiaj przestrzeganie tej zasady przychodziło mi z trudem.

- Justin, słuchasz mnie w ogóle ? – zirytowany Tom przerwał czytanie raportu domagając się mojej uwagi – słuchaj, nie musimy tego teraz robić. Zostałem po godzinach bo o to poprosiłeś, ale to chyba nie Twój dzień…

- Wybacz mi, Tom. Zostaw mi proszę te papiery, zapoznam się z nimi i rano je omówimy. Idź do domu – odparłem podnosząc się z fotela i podając mu rękę na pożegnanie. Uścisnął mi dłoń, uśmiechnął się blado, jakby chciał dodać mi otuchy, i opuścił pomieszczenie. Westchnąłem opadając ciężko na sofę stojącą pod szklaną ścianą. To co powiedziała mi Blair nie dawało mi spokoju. Ignorowanie jej na początku naszej znajomości było łatwe, ale teraz kiedy jej słowa w niewytłumaczalny sposób zaczęły stawać się rzeczywistością… ”Popierdoliło cie, Bieber. Magia nie istnieje w prawdziwym świecie”- skarciłem się w myślach. Mój telefon zasygnalizował nadejście wiadomości. Po przeczytaniu jej, nie zastanawiając się długo, chwyciłem marynarkę i wyszedłem z biura.

Amy’s POV:

- Jeszcze raz to samo, proszę – skinęłam ręką na barmana wskazując pusty kieliszek stojący przede mną na barze.

- 2 razy – usłyszałam męski głos dochodzący zza moich pleców. Już sekundę później wpatrywałam się w karmelowe tęczówki – Dlaczego jesteś taka zaskoczona? To Ty do mnie napisałaś.

- Sądziłam, że statek zdąży zatonąć nim się pojawisz[1].- odparłam krótko i krzywiąc się szybko opróżniłam kieliszek. Justin patrzył na mnie przez chwilę nic nie mówiąc, jakby intensywnie nad czymś myśląc. Nie potrafiłam wytrzymać jego spojrzenia więc spuściłam wzrok.

- Wychodzimy – jednym sprawnym ruchem wlał w siebie zawartość kieliszka a następnie złapał mnie za rękę pomagając wstać z wysokiego, barowego krzesła.

Próbowałam rzecz jasna protestować, ale bezskutecznie. Nie miałam ochoty na zaprzyjaźnianie się, zacieśnianie więzi… no wiecie, ploteczki, zwierzanie i tego typu „przyjemności”. Chciałam z nim pić, tak jak tej nocy, gdy się poznaliśmy. Miał być lekarstwem. Może to brzmi jakbym chciała wykorzystać Justina, ale to nie tak. Po prostu on nie był elementem codzienności, żadne problemy nie były z nim powiązane. Przebywanie z nim, nawet jeśli był zapatrzonym w siebie dupkiem, było łatwe i przyjemne.  Zresztą sam zostawił mi numer telefonu opisując go „S.O.S”, prawda?!

- Poradzę sobie! – odepchnęłam jego rękę przekonana, że mimo alkoholu krążącego w moich żyłach grawitacja mnie nie pokona. To był błąd. Dopiero, gdy wstałam poczułam w nogach liczbę wypitych drinków. Runęłam na ziemię brutalnie zderzając się z podłożem.

- Ale się załatwiłaś.…- westchnął Justin owijając ręce wokół mojej talii i podnosząc mnie do góry – Na dzisiaj Ci już wystarczy, odwiozę Cie.

- Nie chcę jechać do domu, Justin – szepnęłam zastanawiając się jak mu to wytłumaczyć. Nie chciałam opowiadać całej zawiłej historii o tym jakim mój były jest dupkiem. To żałosne, kto chciałby tego słuchać i kogo to obchodzi. Poza tym nie chciałam spędzać urodzin w ten sposób. To, że tak się zalałam, też nie było planowane – Mam dzisiaj urodziny.

- Cóż, w takim razie…- zmarszczył brwi jakby intensywnie rozważając za i przeciw, ostatecznie puścił mi oczko – Wszystkiego najlepszego! Chodźmy, znam odpowiednie miejsce, żeby to uczcić.

Justin szybko się zorientował, że trzeźwość mojego umysłu nie idzie w parze z trzeźwością ciała. Chodzenie utrudniały mi nie tylko procenty, ale i wysokie obcasy. Nim się zorientowałam co zamierza mężczyzna, unosiłam się nad ziemią otulona ramionami amortyzującymi każdy krok.

- Całe szczęście, że mam karnet na siłownię… no i że to niedaleko- mruknął.

---

[1] Nawiązanie do karteczki z numerem „SOS” (Save Our Ship, ang.ratujcie nasz statek)

***

Dla tych, którzy jeszcze nie widzieli :

ZWIASTUN

"Once is a mistake, twice is a habit..."

Justin’s POV:

            Poranek nie należał do przyjemnych… z wielu względów. Połączenie alkoholu i papierosów nigdy nie wychodziło mi na dobre. Przenikliwy ból rozsadzał mi głowę. Ciepłe promienie słoneczne, wpadające do sypialni przez duże okno, tylko pogarszały sprawę. Sięgnąłem po szklankę wody stojącą na stoliku nocnym, ale nawet cała jej zawartość nie pomogła ugasić suszy panującej w moim gardle. Scenariusz całego wczorajszego dnia układał mi się w głowie. Nie chciałem o tym myśleć. Nie miałem zamiaru analizować tego co powiedziała mi Blair, ale mimowolnie to robiłem. Ta dziewczyna w barze, ta jej błękitna sukienka …STOP! „Głupi jesteś, Bieber” – skarciłem się w myślach i zerwałem z łóżka. Może prysznic pomoże.

Przed wyjściem z domu zerknąłem na telefon : 3 nieodebrane połączenia od Josha – będę musiał dać mu znać, że żyję, 5 nieodebranych od Toma – będę musiał sprawdzić czy w firmie wszystko okey, 1 nieodczytany sms od zastrzeżonego numeru. Otworzyłem spodziewając się jakiejś reklamy :

„Róg Madison Ave i 60th St. Bądź tam o 15:00. Ci, którzy mnie ignorują, źle kończą”

Wpatrywałem się tępo w sms’a. Nie miałem zielonego pojęcia, kto mógłby być jego nadawcą. Tak właściwie to sam nie byłem pewny czy chcę go poznać.

Amy’s POV:

Siedziałam w wygodnym fotelu w rogu zatłoczonej kawiarni i tępo wpatrywałam się w przestrzeń. Ręka z piórem zawisła nieruchomo nad, do połowy zapisaną, kartką. Próbowałam dogonić pędzące myśli i ubrać je w słowa, ale dwa stojące obok mnie puste kubki świadczyły o tym, że nie idzie mi to zbyt sprawnie.

Niełatwo jest pisać o czymś co nigdy nie miało wyjść na jaw. Nigdy nie miałeś tego przeczytać, nigdy nie miałeś się dowiedzieć, nigdy, nigdy, nigdy… Sekret. Słowo niosące ze sobą obietnicę. Tajemnicy trzeba dotrzymać, inaczej znika bezpowrotnie. Słowa raz wypowiedziane nie mogą zostać cofnięte. Jakie to proste, prawda?!

- Prawda – z zamyślenia wyrwał mnie męski głos. Błyskawicznie uniosłam wzrok równocześnie zgniatając kartkę w dłoni.

- Justin?! – nie próbowałam nawet ukryć zaskoczenia. Chłopak stał nade mną z lekkim rozbawieniem obserwując moją reakcję.

- Pochlebia mi, że zapamiętałaś moje imię, Amy – rozsiadł się w fotelu naprzeciwko. Podobnie jak poprzednio, pewności siebie mu nie brakowało.  Świdrował mnie wzrokiem tak intensywnie, że zaczynało mi się robić duszno.

- Nie będę pytać co tutaj robisz i jak mnie znalazłeś – odparłam wkładając sporo energii w to by go zignorować.

- A więc uważasz, że moim jedynym celem życiowym jest namierzanie Cie i uprzykrzanie Ci życia?! – zapytał nie kryjąc rozbawienia.

Cholera jasna. Świetnie! Po prostu cudownie! Teraz wyszłam na zapatrzoną w siebie księżniczkę niedopuszczającą do siebie myśli, że istnieje jakiś świat za murami jej różowego królestwa. Oczywiście, że on ma na głowie milion innych spraw. Pewnie umówił się tu z jakąś blond pięknością a podszedł się przywitać z grzeczności. Jęknęłam w myślach uświadamiając sobie jaką jestem idiotką.

- Nie zaczyna się zdania od „a więc…” – powiedziałam tylko z przekąsem starając się zachować twarz.

Uśmiechnął się tylko i powoli, jakby z ociąganiem podniósł się z fotela. Podążyłam za jego wzrokiem. Przez ciężkie, drewniane drzwi właśnie weszła wysoka blond włosa dziewczyna o idealnie wyprofilowanej sylwetce. Odgarnęła grzywkę opadającą na duże niebieskie oczy, które przeczesywały pomieszczenie w poszukiwaniu czegoś lub kogoś. Zatrzymała wzrok na moim niechcianym towarzyszu i lekko się uśmiechnęła.

- Nie będę Ci dłużej przeszkadzał – oderwał wzrok od pięknej blondi, tak, tak, wiem że nie powinna mi działać na nerwy a jednak, i skupił go na mnie. Zniknęło rozbawienie i wesołe iskierki tańczące w jego oczach – Do zobaczenia – jego wzrok stał się lodowaty a szczęka napięta. Odwrócił się i ruszył w stronę dziewczyny. Stałam wpatrując się w nich dopóki nie zniknęli za rogiem pomieszczenia.

Justin’s POV:

- Twoja zaskoczona mina w pełni mnie satysfakcjonuje. Mam nadzieję, że się nie masz mi za złe tego spontanicznego spotkania?! – wypełnione słodyczą słowa Blair brzmiały prawie przyjaźnie… prawie.

- Mogłaś się podpisać. Wiedziałbym, że mam nie przychodzić – odparłem patrząc przez okno na zabieganych ludzi pędzących ulicami Manhattanu.

- Nie bądź niegrzeczny, Bieber – teraz jad był wyraźnie wyczuwalny w jej słowach – wbrew temu co sobie myślisz w tej małej, ślicznej główce, próbuję Ci pomóc.

- Doprawdy?! O nic Cie nie prosiłem! Wciskasz mi jakąś ściemę…

- Ściemę?!  - bezczelnie mi przerwała- To, że ściągnęłam Cie tutaj, podczas, gdy Twoja piękna Amy siedzi kilka stolików dalej i popija waniliowe latte jest najlepszym dowodem na to, że to nie ściema! Lepiej mnie posłuchaj bo to co powiedziałam Ci wczoraj o Waszej znajomości to dopiero początek…

Amy’s POV:

            To był jeden z tych dni, kiedy Jasmine była w swoim żywiole. Stół niemal uginał się pod ilością przekąsek i kolorowych, finezyjnych drinków. Nick, otrzymawszy takie polecenie, przywieszał właśnie pęki kolorowych balonów zwieńczając dzieło kolorowymi wstążkami serpentyn. To nie był wymarzony scenariusz spędzania moich 20 urodzin, ale muszę przyznać, że doceniałam ich wysiłki i cieszyłam się razem z nimi. Stałam oparta o framugę i z uśmiechem przyglądałam się poczynaniom przyjaciół.

- Kiedy powiedziałam Ci, że „nie jesteś nam tu potrzebna” miałam na myśli przygotowania a nie samą imprezę. Zrób się lepiej na bóstwo bo Cie nie wypuszczę do gości! – Jasmin pokazała mi  język i zabrała się za wbijanie świeczek w tort.

Posłusznie odwróciłam się na pięcie by stawić czoła mojej szafie. Kolekcja sukienek jeszcze z metkami była całkiem pokaźna. Ostatnio rzadziej miałam okazję w nich chodzić, bo od zerwania z Tomem unikałam randkowania i eventów. Chwyciłam za wieszak z krótką sukienką od Aleksandra Wanga – prosto i seksownie. Dobrałam buty i biżuterię. Jeszcze tylko lekki makijaż…Hm…tylko gdzie jest mój ulubiony błyszczyk?! Obróciłam torbę do góry nogami i pozwoliłam jej zawartości wysypać się na podłogę. Mnóstwo kartek, jeszcze więcej kartek i błyszczyk…ale zaraz, co to za karteczka?! Podniosłam ją razem z błyszczykiem, był na niej numer telefonu i jedynie jeden wyraz  „S.O.S”. Jakim cudem to się tu znalazło?!

- Amy! Goście! – moje rozmyślania przerwał krzyk Jasmine. Odłożyłam karteczkę na stolik i szybko przeciągnęłam usta błyszczykiem. Wyszłam z pokoju zostawiając tą sprawę na później.

Przez następne pół godziny goście schodzili się przynosząc kwiaty i prezenty a ja zajęta byłam witaniem ich i przyjmowaniem życzeń. W końcu impreza mogła się rozpocząć na dobre. Głośna muzyka, tort i świeczki, duże ilości szampana – świetnie się bawiliśmy tańcząc, śmiejąc się i rozmawiając.

- Słyszeliście dzwonek do drzwi? – Jamine wyłoniła się z kuchni próbując przekrzyczeć muzykę. Natychmiast ktoś sięgnął do odpowiedniego pokrętła i dźwięk ucichł. Teraz faktycznie usłyszeliśmy dzwonek. W rytm piosenki, która ponownie rozbrzmiała w pokoju ruszyłam do drzwi. Uśmiech zniknął mi jednak z twarzy, kiedy je otworzyłam.

***

Po pierwsze :

Nareszcie jest nowy, cudowny szablon! A wszystko dzięki autorce tego bloga, na którego Was serdecznie zapraszam i gorąco polecam : http://www.love-choice.blogspot.com/

Po drugie :

Nikt nie komentuje. Zastanawiam się, czy ktoś tu zagląda?!

First encounter with the truth...

Justin’s POV:

            - Jesteś pewny, że to tutaj? – zerkałem to na Josha to na szklane drzwi witryny sklepowej. Kolorowy szyld sugerował, że stoimy przed sklepem z ekologiczną żywnością a nie żadną komnatą magii. W duchu miałem nadzieję, że seksowna wróżka Blair tak naprawdę istnieje tylko w głowach niezaspokojonych nowojorczyków. Łudziłem się, że ominie mnie ta cała szopka z cyklu „wybierz kartę…”.

-Stary mówię Ci, że to tutaj! – zapewnił mnie po uprzednim zerknięciu na karteczkę z adresem – Zapytamy!

No i ruszył przed siebie. Co miałem zrobić? Nie mogłem puścić go tam samego. Josh był moim najlepszym przyjacielem od zawsze, a dokładniej odkąd w wieku 10lat przeprowadziłem się z rodzicami do Nowego Jorku. Wiele razem przeszliśmy, a co za tym idzie, ufałem mu bezgranicznie.

            Wnętrze niczym się nie wyróżniało. Skrzynki warzyw ekologicznie hodowanych piętrzyły się wzdłuż zielonych ścian ustępując dalej miejsca półkom z bezglutenowymi produktami i bezcukrowymi przekąskami.

- Nie sądziłam, że zdecydujecie się wejść. Mogę w czymś pomóc? Wyglądacie na przerażonych, chłopcy – powiedziała dziewczyna, która niespodziewanie wysunęła się zza kotary, za którą prawdopodobnie było zaplecze. Iskierki rozbawienia tańczyły w jej dużych niebieskich oczach. Żaden z nas nie miał wątpliwości, kogo mieliśmy w tym momencie przed sobą. Jej długie blond włosy otulały jej nagie ramiona. Dopasowane ubrania podkreślały jej zgrabne kształty. Uśmiech błąkający się po twarzy dodawał jej uroku i przełamywał tajemniczą aurę, która ją otaczała. Onieśmielała.

- Słyszeliśmy, że potrafisz wróżyć. Jesteśmy ciekawi co nas czeka…- mój kumpel całe szczęście w porę się opanował i przemówił.

Dziewczyna spoważniała. Podeszła do drzwi i przekręciła w nich klucz zamykając naszą trójkę wewnątrz. Skinęła na nas ręką zachęcając do pójścia za nią. Za kotarą wcale nie było zaplecza. Pomieszczenie nie miało okna, oświetlała je jedynie mała lampka dająca ciepłe światło, na środku stał stolik i dwa krzesła. Pod ścianami stały komody i szafki, które jak na moje oko, były antykami. Dziewczyna zabrała z półki świeczkę i postawiła ją na stole.

- Który pierwszy? – zapytała uważnie nas obserwując – ten drugi musi wyjść.

Sam nie wiem kiedy i dlaczego podniosłem rękę.

Amy’s POV:

            Siedziałam na wilgotnych kamiennych schodach. Zwiewna, błękitna sukienka z organzy i tiulu powiewała na wietrze łaskocząc moje uda. Była chłodna, lipcowa noc ale ja nie zwracałam uwagi na gęsią skórkę, która oplotła moje drobne ciało. Pojedyncza łza wydrążyła niewidoczną rynnę w zaróżowionym policzku skapując następnie na bogato zdobiony marszczeniami dekolt sukienki. Sięgnęłam do chabrowej kopertówki i wyciągnęłam z niej chusteczkę. Po chwili wahania otworzyłam ją jeszcze raz i, przejrzawszy zawartość, odnalazłam zapalniczkę i papierosa. Odpaliłam. Zaciągnęłam się. Uczucie chwilowej ulgi pojawiło się natychmiast. Gorzko się do siebie uśmiechnęłam. Tak dawno nie miałam papierosa w ustach. Podniosłam się. Wysokie szpilki utrudniały złapanie równowagi na kamiennych kostkach, którymi wyłożono schody –zachwiałam się.

- Cholerny Lanvin! – zaklęłam, gdy zorientowałam się, że wstając naderwałam obcasem błękitny materiał. Nie była to byle jaka sukienka i wcale nie chodziło o jej wyjątkowość ze względu na projektanta…

- Znowu się czegoś o Tobie dowiaduję – dobiegł głos zza moich pleców. Chłopak uśmiechał się przyjaźnie wskazując na papierosa.

Pospiesznie otarłam łzy wolną dłonią. Dyskretnie rozejrzałam się dookoła – byliśmy sami.

-Skąd się tu wziąłeś? Śledzisz mnie?

Bez słowa wyciągnął z kieszeni  paczkę czerwonych Marlboro i odpalił papierosa. Lekko się do mnie uśmiechnął.

- Jestem Justin – wyciągnął dłoń z rozbawieniem wpatrując się w moją nieco zirytowaną i zaskoczoną minę.

- Amy – rzuciłam podając mu rękę. Nie potrafiłam stwierdzić co z tym chłopakiem było nie tak, z jednej strony porażająco przystojny i czarujący, z drugiej ironiczny i cyniczny.

- Nie powinnaś wziąć taksówki? – spytał przyglądając mi się -  trochę wypiłaś.

- A Ty co?! Sprawdzasz słuszność mojej teorii, że po tequili dziewczyny stają się łatwiejsze?!  - odparowałam. Może i miał racje, może i trochę mi w głowie szumiało, ale to nie była jego sprawa.

- Nie miałbym nic przeciwko…- urwał przeczesując dłonią lśniące kasztanowe włosy – ale tak się składa, że mam parę rzeczy na głowie.

Stałam chwile bacznie się w niego wpatrując. Zastanawiało mnie skąd u niego tyle pewności siebie. Znałam ten typ facetów – przebierających w dziewczynach i obrzydliwie wpatrzonych w siebie.

- Dobranoc Justin – odwróciłam się i zaczęłam iść przed siebie.

Nie obejrzałam się, żeby sprawdzić czy dalej tam stał, mimo iż, to prawda-kusiło mnie niesamowicie. Odpaliłam kolejnego papierosa. Chłodne powietrze rozkosznie mieszało się z dymem a ja zapominałam powoli o otaczającym mnie świecie. Szłam przed siebie jakby moje nogi znały kierunek. Nie wiem kiedy znalazłam się w swoim łóżku.

Znów znalazłam się na owych kamiennych schodach. Tym razem nie siedziałam tam jednak sama. Justin właśnie odpalał mi papierosa. Tym razem również, na moich policzkach nie było żadnych łez – przynajmniej do czasu. Chłopak nachylił się i przycisnął swoje wargi do moich łącząc je w namiętnym pocałunku. Nie pozostałam mu dłużna i całowałam go z równym zaangażowaniem. Nasze ręce kreśliły niezdefiniowane kształty błądząc po ramionach, plecach, udach… Nagle jednak Justin oderwał się ode mnie a następnie wstał i bez słowa ruszył przed siebie zostawiając mnie znowu samą, zupełnie zdezorientowaną. Moje oczy zrobiły się wilgotne, a już po chwili zaczęły sączyć się z nich słone łzy. Płakałam a niezidentyfikowany ból rozrywał mi serce. Moje łydki zaczynały mrowić i nie potrafiłam się podnieść, siedziałam więc i płakałam jak dziecko. Nagle podłoże zaczęło się trząść a później zapadać. Zapadnia, utworzona przez stopnie na których siedziałam, spowodowała, że zaczęłam spadać w ciemność, mrok. Spadałam coraz głębiej i głębiej, nie widząc już kompletnie nic.

- Amy! Amy! Obudź się!

Otworzyłam oczy. Oślepiło mnie jasne, ostre światło wpadające przez duże okno, które ktoś najwyraźniej odsłonił. Rozmyte kształty powoli zaczynały układać się w konkrety. Znajome błękitne roześmiane oczy, blond czupryna w nieładzie i ta cudowna woń męskich perfum. Ciepła dłoń dotknęła mojego czoła a później policzka.

- Wszystko w porządku?! Krzyczałaś - w błękitnych oczach pojawiła się troska.

- Nick…nic mi nie jest. Jedyne czego mi trzeba to końska dawka kofeiny - powiedziałam przeciągając się.

- Ristretto raz! – chłopak przesadnie zaintonował stylizując głos na włoskiego kelnera i zniknął w kuchni.

Aromatyczny zapach kawy pomógł mi zwlec się z łóżka. Narzuciłam na siebie limonkowy jedwabny szlafrok i poczłapałam niesiona smakowitą wonią. Gdy usiadłam przy niewielkim kuchennym stole blondyn postawił przede mną talerz z croissantami i konfiturą malinową oraz duży kubek. Podziękowałam mu promiennym uśmiechem. Usiadł naprzeciwko wpatrując się we mnie z zaciekawieniem.

- Już zdążyłam się ubrudzić..? – spytałam biorąc kęs rogalika, gdy jego świdrujący wzrok nie ustępował.

- Nie graj na zwłokę. O której wróciłaś i jakim cudem trafiłaś kluczem do zamka w takim stanie? – oparł brodę na ręce i uśmiechnął się do mnie groźnie.

- Nie pamiętam nawet drogi do domu, więc nie pytaj kiedy i jak…i nie, nie komentuj! – podniosłam nieznacznie głos. Pociągnęłam łyk kawy – a Ty gdzie się podziewałeś? Szybko zniknąłeś mi z oczu.

- Podobnie – nie pytaj – uciął krótko.

- Co Wy tacy skacowani? – do pomieszczenia wpadła, jak zawsze, pełna energii Jasmine. Ta dziewczyna nigdy nie mówiła „dość”. Potrafiła imprezować całą noc a następnego dnia funkcjonować zupełnie normalnie i  na dodatek wieczorem jeszcze gdzieś wyskoczyć. Zarażała swoim optymizmem i energią – kochaliśmy ją za to. Co do jej imienia to  było w 100% trafione – dziewczyna wyglądała jak żywcem wyrwana ze słynnej disnejowskiej bajki, tyle że uwspółcześnionej.

- Ciiiszej Jas! – warknął Nick łapiąc się za głowę- to boli!

Jej perlisty śmiech wypełnił pomieszczenie. Sięgnęła po ulubiony czerwony kubek i nalała sobie kawy.

- Tom też tam wczoraj był, prawda? – zapytała nagle Jasmine poważniejąc.

- Skąd Ty…?! – do moich oczu napłynęły łzy na samo wspomnienie.

- Widzieliśmy Was… a potem jak siedziałaś z tym chłopakiem przy barze- dołączył się Nick.

- Tom znowu próbował, no wiecie, wytłumaczyć się i tak dalej… a Justin po prostu pił ze mną tequilę bo się nawinął – wzruszyłam ramionami udając obojętność. W rzeczywistości jednak, ani jeden ani drugi nie był mi obojętny… Tom był miłością mojego życia, a przynajmniej tak mi się wydawało, ale Justin, którego właściwie nie znałam, potrafił intrygować. Byłam niemal pewna, że jeszcze się spotkamy.

- Dupek, jak on może…- zaczął Nick coraz bardziej zdenerwowany.

- Przestań, widzisz jak ona reaguje! – szybko uciszyła go Jasmine kładąc mi rękę na ramieniu.

- Wszystko jest okey – wymuszony uśmiech zagościł na mojej twarzy. Wstałam od stołu i zniknęłam za drzwiami mojej sypialni. Oparłam się o nie biorąc głęboki oddech. Nie mogłam pozwolić przejąć tym myślom kontroli nad moim życiem – skupianie się na tu i teraz wydawało się być jedynym rozsądnym rozwiązaniem.

***

No i jest pierwszy rozdział! Miałam w planie dodać go jak już dostanę nowy szablon, ale nie wiem jak długo będę musiała na niego jeszcze poczekać. Jeśli wyłapiecie jakieś błędy, to za nie przepraszam. Czekam na Wasze opinie :)

Prolog

Zwlekłem się z łóżka tylko dlatego, że ktoś uparcie i niestrudzenie dobijał się do drzwi mojego mieszkania. Nie miałem szans go zignorować. Mijając duże lustro w holu automatycznie przejechałem jedną ręką po włosach poprawiając fryzurę. Otworzyłem w końcu drzwi.

- Już chciałem wyważyć – powiedział chłopak patrząc na zaspanego mnie z rozbawieniem. Wchodząc poklepał mnie po ramieniu – oczywiście zapomniałeś, że byliśmy umówieni, prawda?

- Stary, myślałem, że definicję „poranka” już dawno ustaliliśmy. 9 rano jest środkiem nocy. – odparłem ziewając.

- Nocne życie zawsze Cie pociągało – zażartował Josh - Zbieraj się, zabieram Cie na śniadanie! Pewnie jak zwykle nie masz nic w lodówce.

Miał rację…tzn miał rację z lodówką. Chociaż z tym nocnym życiem to też nie do końca kłamstwo.

Od chwili w której pojawił się rano w moich drzwiach, taki rześki i pełen wigoru przeczuwałem, że już zaplanował nam dzień. Nie myliłem się. Kiedy przy śniadaniu poruszył temat wspólnego spędzania czasu moja kawa prawie wylądowała na stole. Dosłownie tarzałem się ze śmiechu. Mój najlepszy kumpel chciał  zaciągnąć mnie do wróżki. Nie myślcie sobie jednak, że chodziło mu o spirytualne doświadczenia… powiedziałbym raczej, że o ściśle cielesne.

- Magii Ci się zachciało?! Stary…dotąd nie byłeś aż tak pojebany..- pokręciłem z dezaprobatą głową próbując opanować śmiech.

- Przecież to w ogóle nie o to chodzi! To najgorętsza laska jaka stąpa po Nowym Jorku, liczę, że nam przepowie wspólną magiczną noc – rozmarzony chłopak uśmiechnął się pod nosem i poruszył porozumiewawczo brwiami.

- Rzuci na Ciebie klątwę po wszystkim, jak poczuje się wykorzystana, i Twój „przyjaciel” zacznie się kurczyć – zażartowałem.

- I kto tu teraz wierzy w magię, co Bieber? – Josh odgryzł się urażony tym co powiedziałem.

Odetchnąłem po cichu – Josh dalej jest normalny. Nie zastanawiając się już nad tym specjalnie przystałem na jego pomysł, kompletnie nie spodziewając się konsekwencji…